Pogodna jesień to dobry czas na przeprowadzenie koniecznych remontów urządzeń łowieckich. Zwyżki, ambony i paśniki, narażone na działanie wszechobecnej wilgoci, pomimo częstego konserwowania butwieją, a to może być przyczyną wypadków lub całkowitej utraty ich funkcji. 
Zbudowana kilka lat temu zadaszona zwyżka na Horodku Dolnym nie oparła się chorobom drewna i w tym roku koniecznym stało się usunięcie starej drabiny i dostawienie nowej, wykonanej z grubych żerdzi i solidnych szczebli, przytwierdzanych odpowiednio mocnymi i długimi wkrętami.
Remont przeprowadził Andrzej, a ja służyłem jako pomoc typu 3P: „przynieś, podaj, pozamiataj”. Dlatego na zdjęciach jest tylko Andrzej, jako główny wykonawca i wła- ściciel polowego warsztatu naprawczego. Niech służy myśliwym do polowań i obserwacji zwierzyny przez kilka następnych lat.
W ramach tegorocznych zadań gospodarczo-hodowlanych zbudowaliśmy wspólnie z Andrzejem zwyżkę drabinową zadaszoną, której konstrukcja jest chyba wszystkim znana, bo to nie pierwszy wpis na podobny temat. Zwyżka wygodna, pokryta trwałym materiałem, z podłogą, pozwala na wygodne zasiadki nawet przy trudnych warunkach pogodowych. Solidnie zakonserwowana przetrwa zapewne kilka lat, ponieważ do jej budowy użyto wkrętów samo nawiercających się, tzw. wkrętów torksowych. Można je odzyskać, jeśli zwyżka zakończy swój żywot, bo przecież nic nie trwa wiecznie. Są mosiądzowane i korozja ich się nie ima. Postawiono ją na rozległym zrębie, który pojawił się w dolince jednego z licznych potoków w naszym bieszczadzkim obwodzie.
Wielokrotnie pisałem o tym, jak zachowują się w czasie drewniane konstrukcje, które narażone są na działanie wilgoci. Jeśli ambonę, lub zwyżkę opanują krzaki, odcinające możliwość szybkiego przesychania żerdzi, po trzech latach będzie to, co stało się ze zwyżką, którą zbudowałem dla zaprzyjaźnionego koła,
przy moich „włościach” w Zasławiu. Ponieważ stała się bezużyteczna ponieważ nikt z niej, nie polował, postanowiłem przetransportować ją do mojego obwodu. Ale okazało się, że niewiele z niej pozostało, bo zgnilizna pospolita szybko sobie poradziła z tematem. Zwyżkę odchudziłem, załadowałem na przyczepkę i próbowałem nadsztukować spróchniałe elementy. Ale lepiej było zbudować nową, którą wspólnie z dwoma kolegami zmontowaliśmy w kilka godzin. Konserwacja wydłuża czas użytkowania takich konstrukcji, ale najważniejsza jest dbałość o to, aby były ustawione w miejscach przewiewnych i nie zatrzymujących wilgoć. 
13 października nową, zbudowaną przez prezesa i zakonserwowaną zwyżkę załadowaliśmy w Werlasie przy retortach do wypału węgla drzewnego na przyczepkę i wywieźliśmy na półwysep Horodka Dolnego w sektorze 5, w bezpośrednie sąsiedztwo punktu triangulacyjnego i ustawiliśmy przy starej gruszy, pamiętającej zapewne czasy „Akcji Wisła”. Miejsce trudne, bo zakrzaczenia i dolne piętro lasu przesłaniają widoczność, ale jako miejsce do rozpoczęcia podchodu w czasie rykowiska – doskonałe. Nad sprawnym przebiegiem transportu i podnoszenia zwyżki czuwał prezes koła, a ekipę stanowiło dwóch Edków i Witek, który sprawnie przygotował miejsce posadowienia zwyżki. Niech służy wszystkim, a Święty Hubert niech nie skąpi okazji do łowieckich przygód podczas polowań z tej zwyżki.
