Mówią, że jak się 
ma szczęście, to mu się nawet byk ocieli. Na brak szczęścia Antek narzekać nie może. Na jednym z polowań zbiorowych w Górach Słonnych niedaleko Sanoka, stojąc na stanowisku został otoczony watahą ośmiu wilków. Były zdezorientowane i wyraźnie szukały wyjścia z miotu. Rozpierzchały się, by za kilka chwil powrócić, nasłuchując odgłosów zbliżającej się naganki. Podchodziły do niego i warczały, a najbliższego miał na osiem metrów. Trzeba mieć mocne nerwy, aby w tej sytuacji fotografować wilczą zgraję. Jeden z dorodnych samców był bez przedniej prawej łapy, ale z powodzeniem dotrzymywał pozostałym. Dreszcz emocji był tak duży, że Antek przegapił znakomitą okazję do nakręcenia filmu. Pozostały mu jedynie zdjęcia, co też jest rzadkim trofeum do albumu. A okazji do fotografowania miał wiele w tym sezonie łowieckim. Szczególnie bogaty był sezon rykowiskowy, w którym podchodził wielokrotnie chmary i pojedyncze byki. Przeważnie pozostawał na ocenie jakości poroża, chociaż i tu szczęście mu dopisało, o czym była mowa we wcześniejszych wpisach.
To prawdziwy entuzjasta łowów z obiektywem. I w tej konkurencji dorównuje sam sobie jako myśliwemu, bo „byczych” trofeów ma naprawdę sporo.
Gratuluję i DARZ BÓR!!!
Dziś przed południem Antek, mój dobry kolega przysłał mi zdjęcia utrwalające efekt polowania na rykowisku, które właśnie dobiega końca. Byk, którego pozyskał parę dni temu rano, to efekt trudnego, dalekiego podchodu po oszronionych trawach odkrytej bieszczadzkiej połoniny. To obustronnie widliczny dziesiątak, a więc byk selekcyjny, ale – przyznacie – ładny!
Moje tegoroczne letnie polowanie w Ugoszczy odbywało się na terenach objętych „żółtą strefą”, czyli zapowietrzonych ze względu na afrykański pomór świń. I chociaż po dzikach tego nie widać, należy przestrzegać wielu obostrzeń, ograniczających rozprzestrzenianie się choroby, chroniąc przede wszystkim gospodarstwa rolne i hodowlane o profilu mięsnym. Nie ułatwia to polowań, szczególnie w przypadku pozyskania dzika, z którym postępowanie jest dość uciążliwe. Trzeba, oprócz zachowania odpowiednich warunków podczas patroszenia, dostarczyć go do punktu przechowywania tusz na czas badania, a trwa to zazwyczaj kilka dni, po czym – w przypadku tuszy zdrowej – można przeprowadzić rutynowe badanie weterynaryjne w kierunku włośni. Kontenerowe chłodnie są rozstawione w terenie objętym kwarantanną, a ich wykaz znajduje się w miejscach wyłożenia książek ewidencji polowań indywidualnych. 
Nie była to wyprawa wymagająca poświęcenia, jak Wielickiego, Urubki i innych, zmagających się z problemami zimowego wejścia na K2, ale wyjazd raczej relaksacyjny, mający na celu spędzenia kilku wieczorów i nocy na ambonach, jakich w łowiskach Miednika jest sporo. Są to zazwyczaj ambony, mające swoją historię, z którymi wielu myśliwych wiąże niezapomniane przeżycia i rozstać się z nimi nie chce. Dlatego ratowane są przed rozbiórką i remontowane, co pozwala wciąż z nich korzystać w nadziei na kolejną łowiecką przygodę. A więc, niech żyją i służą myśliwym jak najdłużej! 
dejście wiosny. Ale wiosna okazała się niezbyt rychliwa. Spadki temperatury sięgały minus 15 stopni, a w ostatnią noc naszego pobytu spadł śnieg, którego przez cały okres naszego pobytu nie było za wiele pod koronami drzew.
nnych, znanych mi obwodach moich kolegów, las trząsł się od ryku jeleni, a efekty podchodzenia byków były nadspodziewanie dobre. W okolicach Tarnawy padł kapitalny byk o masie poroża 8,5 kilo w stanie tuż po preparacji, ale teraz ma prawie kilogram mniej. I do tego selekt, nieregularny czternastak, jednostronnie koronny.
Zniknęły z pól owoce rolniczego trudu, tak chętnie podkradane przez dziki i inną zwierzynę leśną w okresie jej wegetacji i dojrzewania. Tu i ówdzie rudzieją jeszcze łany kukurydzy, dojrzewające na pniu do zbioru na ziarno. I chociaż głód jeszcze zwierzynie nie doskwiera, bo w lasach sporo jest dzikich sadów, owoców leśnych, pędraków i traw, którymi posilić się można, zawczasu przygotować trzeba miejsca, do których zwierzynę można zwabić, ocenić, policzyć, a przede wszystkim dać jej możliwość uzupełnienia jej naturalnego pożywienia. Takimi miejscami są karmiska, przygotowane jako dzicze buchtowiska, w których dziki wyszukują pod skibą przeoraną kukurydzę, bulwy ziemniaków, buraków i ziaren zbóż, czyli karmę soczystą i treściwą, potrzebną w czasie zimowego niedostatku. Na karmiskach zwierzyny się nie pozyskuje, a obserwuje, ocenia jej kondycję i liczebność. Są one zakładane w pobliżu utrwalonych ścieżek, po których przechodzi ona w inne obszary leśne, z dala od pól, w pobliżu ich ostoi i miejsc dziennego bytowania.
Do swojego obwodu Maciek ma dość daleko, bo prawie sto kilometrów. Ale jeździ tam od czasu do czasu, pomimo, że pogoda niezbyt często tego roku nastrajała do dwu-trzydniowych wypadów w łowisko. Tak było i tym razem. Na pełnię wrześniową oczekiwał z nadzieją, że „pogoda nie świnia, i się w końcu zmieni”. Ale pogoda pozostała świńską i się nie zmieniła. Padał od tygodnia deszcz, było zimno i dął mocny wiatr. Mimo tego pojechał. Na ambonie ma dość wygodne warunki bytowania, więc „zabawił” trzy dni jakby wiedział, że w końcu sukces przyjść musi. Odyniec przyszedł w nocy, ale poświata od oświetlonych księżycem chmur pozwoliła na precyzyjny strzał. Padł w ogniu, a na wadze miał 102 kilo. Gratuluję!! 
owania tego postanowienia w taki sposób, jak sobie zaplanował. Tak było i tym razem.
ia przymierzył. Widział, jak kula poruszyła zeschłymi trawami i jak byk zwalił się w ogniu na zlodowaciały śnieg, który w dolinkach zalega twardą skorupą i leżeć tam będzie do późnej wiosny.
rowych w żołyńskiej „Kuropatwie”. Jako jeden z licznych, zaproszonych gości byłem na tym polowaniu, bo polowania w tym kole mają piękną, zgodną z tradycją oprawę, a koło od lat pieczołowicie dba o zachowanie tradycji nie zapominając o najdrobniejszych szczegółach oprawy. Św. Hubert nie był dla mnie łaskawy, bo nie dał mi okazji do pretendowania do tytułu „króla polowania” lub „króla pudlarzy”. Inaczej mówiąc, strzału nie dałem, a nawet więcej – nie widziałem czarnego zwierza, celny strzał do którego gwarantował pretendowanie do zaszczytnego tytułu „Króla”. Ale nie żałuję, bo atmosfera była sympatyczna, polowanie bezpieczne, prowadzący znakomicie kierował grupą dwudziestu myśliwych, a do pokotu dołożyliśmy jednego dzika, a więc nie powróciliśmy na przysłowiowych „lufach”.
