Pogodna jesień to dobry czas na przeprowadzenie koniecznych remontów urządzeń łowieckich. Zwyżki, ambony i paśniki, narażone na działanie wszechobecnej wilgoci, pomimo częstego konserwowania butwieją, a to może być przyczyną wypadków lub całkowitej utraty ich funkcji. 
Zbudowana kilka lat temu zadaszona zwyżka na Horodku Dolnym nie oparła się chorobom drewna i w tym roku koniecznym stało się usunięcie starej drabiny i dostawienie nowej, wykonanej z grubych żerdzi i solidnych szczebli, przytwierdzanych odpowiednio mocnymi i długimi wkrętami.
Remont przeprowadził Andrzej, a ja służyłem jako pomoc typu 3P: „przynieś, podaj, pozamiataj”. Dlatego na zdjęciach jest tylko Andrzej, jako główny wykonawca i wła- ściciel polowego warsztatu naprawczego. Niech służy myśliwym do polowań i obserwacji zwierzyny przez kilka następnych lat.
cinie na Mazowszu, wspólnie z synem ufundowaliśm
y ambonę sympatycznym Kolegom z koła LOT-HAZ i posadowiliśmy ją w miejscu, gdzie od dłuższego już czasu obserwujemy ciąg czarnego zwierza na uprawy polowe. Miejsce jest urocze, nadaje się nie tylko do polowania z zasiadki, lecz również do obserwacji zwierzyny, której akurat w tym miejscu jest sporo. Naszym wysiłkom przyglądała się ciekawie para łosi, pozostająca długi czas w odległości nie większej niż 120 metrów. Postawieniem ambony do pionu zajmował się głównie Andrzej Gąsior, który wraz z ojcem Stefanem jest jej konstruktorem i wykonawcą. 
z akcesoriami naganiaczy, używanymi podczas polowań. Całość zaprojektowana przez Andrzeja, przywieziona w elementach z Krakowa i przez niego zmontowana na miejscu, przy moim skromnym, fizycznym wsparciu. Inną nowością jest zwyżka dwuosobowa, ustawiona „Na Modrzewiach”, a wykonana przez Tomka P. Stara zwyżka w tym miejscu spełniła swoje zadanie i była niezdatna do użytku i remontu. Zwyżka wykonana jest z materiału tartacznego pierwszej klasy i nie jest konserwowana. Wydaje się, że tarcica wytrzymuje zdecydowanie dłużej bez konserwacji, ponieważ nie pęka i woda nie wnika wgłąb drewna, jak to ma miejsce w przypadku spękanych żerdzi. Będziemy śledzić trwałość tej konstrukcji, bo – jak się wydaje, jest to tańsza, łatwiejsza i szybsza do wykonania. 
W ramach tegorocznych zadań gospodarczo-hodowlanych zbudowaliśmy wspólnie z Andrzejem zwyżkę drabinową zadaszoną, której konstrukcja jest chyba wszystkim znana, bo to nie pierwszy wpis na podobny temat. Zwyżka wygodna, pokryta trwałym materiałem, z podłogą, pozwala na wygodne zasiadki nawet przy trudnych warunkach pogodowych. Solidnie zakonserwowana przetrwa zapewne kilka lat, ponieważ do jej budowy użyto wkrętów samo nawiercających się, tzw. wkrętów torksowych. Można je odzyskać, jeśli zwyżka zakończy swój żywot, bo przecież nic nie trwa wiecznie. Są mosiądzowane i korozja ich się nie ima. Postawiono ją na rozległym zrębie, który pojawił się w dolince jednego z licznych potoków w naszym bieszczadzkim obwodzie.
Wielokrotnie pisałem o tym, jak zachowują się w czasie drewniane konstrukcje, które narażone są na działanie wilgoci. Jeśli ambonę, lub zwyżkę opanują krzaki, odcinające możliwość szybkiego przesychania żerdzi, po trzech latach będzie to, co stało się ze zwyżką, którą zbudowałem dla zaprzyjaźnionego koła,
przy moich „włościach” w Zasławiu. Ponieważ stała się bezużyteczna ponieważ nikt z niej, nie polował, postanowiłem przetransportować ją do mojego obwodu. Ale okazało się, że niewiele z niej pozostało, bo zgnilizna pospolita szybko sobie poradziła z tematem. Zwyżkę odchudziłem, załadowałem na przyczepkę i próbowałem nadsztukować spróchniałe elementy. Ale lepiej było zbudować nową, którą wspólnie z dwoma kolegami zmontowaliśmy w kilka godzin. Konserwacja wydłuża czas użytkowania takich konstrukcji, ale najważniejsza jest dbałość o to, aby były ustawione w miejscach przewiewnych i nie zatrzymujących wilgoć. 
Stado bieszczadzkich żubrów stale się powiększa. Oswoiły się z widokiem człowieka na tyle, że wiedzą, iż z jego strony nie zagraża im żadne niebezpieczeństwo. Jesienią i zimą podchodzą do osad ludzkich, żerują na pozostających pod śniegiem jabłkach w sadach, a okoliczne kępy zakrzaczeń po ich bytowaniu wyglądają mało ciekawie. Ogryzają z kory co się da. Nie gardzą, a nawet preferują wierzchołkowe części dolnego piętra lasu, bez którego nie będzie dorodnych jodeł, świerków i buków. Na Działach jest ich czasami kilkadziesiąt osobników, wypoczywających w słońcu na polanie, upstrzonej produktami trawienia w niespotykanej gdzie indziej ilości. Jeśli dodać, że dobowe zapotrzebowanie tych największych ssaków naszych lasów wynosi niemal sto kilogramów roślinnej masy, to nietrudno sobie wyobrazić, że przez zimę bieszczadzkie żubry, gdyby nie były dokarmiane przez leśników i myśliwych, zniszczyłyby leśną powierzchnię większą chyba, niż wynoszą nasadzenia nowym materiałem szkółkarskim.
13 października nową, zbudowaną przez prezesa i zakonserwowaną zwyżkę załadowaliśmy w Werlasie przy retortach do wypału węgla drzewnego na przyczepkę i wywieźliśmy na półwysep Horodka Dolnego w sektorze 5, w bezpośrednie sąsiedztwo punktu triangulacyjnego i ustawiliśmy przy starej gruszy, pamiętającej zapewne czasy „Akcji Wisła”. Miejsce trudne, bo zakrzaczenia i dolne piętro lasu przesłaniają widoczność, ale jako miejsce do rozpoczęcia podchodu w czasie rykowiska – doskonałe. Nad sprawnym przebiegiem transportu i podnoszenia zwyżki czuwał prezes koła, a ekipę stanowiło dwóch Edków i Witek, który sprawnie przygotował miejsce posadowienia zwyżki. Niech służy wszystkim, a Święty Hubert niech nie skąpi okazji do łowieckich przygód podczas polowań z tej zwyżki.
