Niedźwiedzi urodzaj

Po dzisiejszych odwiedzinach w sektorze siódmym na Horodku Dolnym odniosłem wrażenie, że czego, jak czego, ale niedźwiedzi naprawdę nam nie brakuje. Bogactwo tropów: od malca z matką, po samotnika o rozmiarze podeszwy przedniej łapy równym mojemu filcakowi. Tropy były wszędzie; trzydzieści metrów od ambony, na karmisku dla dzików i płowej, na poletkach i w rejonie pasieki Witka. Świeżutkie, niemal ciepłe. A więc, misie jeszcze nie śpią. Pobliski Otryt, największy bieszczadzki niedźwiedzi matecznik rozprzestrzenia ich nadmiar na sąsiednie tereny, ciche i spokojne, więc na Horodku miejsce w sam raz. Tyle tropów nie widziałem nigdy, chociaż spotykałem je kilkakrotnie, w różnych miejscach obwodu. I gdyby rzecz ująć statystycznie, to – sądząc po liczbie napotkanych odcisków łap –  w obwodzie mamy najwięcej niedźwiedzi (tropy trzech sztuk w różnych miejscach) i po jednym żubra, jelenia i sarny. A to, zgodnie z góralską filozofią ks. prof. Józefa Tischnera „…gówno prawda”, bo jeszcze nie jest tak źle. Ale dobrze też nie jest, bo to, co wykładamy dla jeleni, saren i dzików, w większości wykorzystują żubry i niedźwiedzie, które – jako wszystkożerne, nie gardzą kukurydzą i burakami nie tylko na Horodku, ale także na Studennem, Dudy Polu i wielu innych miejscach również. I dopóki nie zapadną w zimowy sen, będzie tak, jak jest teraz. A potem pozostaną tylko żubry, i też będzie do bani, bo te żarłoki, znając miejsca karmiskowe zeżrą wszystko, dla innej zwierzyny nie pozostawiając nic. Musimy znaleźć rozwiązanie, rzeczowo wspierające nasze wysiłki w dziedzinie zimowego dokarmiania, bo misiaczki i żubry puszczą nas z torbami. W wielu miejscach ostatni huragan powalił wiele dorodnych jesionów. Dwa z nich przegradzają drogę dojazdową do trzech poletek, przy czym jedno tarasuje mostek na potoku i trzeba będzie niebawem tym się zająć.