Prace pielęgnacyjne i noc świętojańska

Mam za sobą tegoroczną noc świętojańską. Ale do lasu nie pojechałem, by szukać kwiatu paproci, lecz wykonać kilka prac, z którymi zwlekałem ze względu na tegoroczną deszczową pogodę.  Należało już dawno zlikwidować chwasty na dwóch buchtowiskach, które zasilane w jesieni i zimie pośladami zbożowymi zachwaściły się poprzez nasiona roślin pośladowych. Odpowiednio silny roztwór herbicydu, jak myślę, poradzi sobie z tym niepożądanym „gościem”, zagłuszającym powierzchnię nęciska, która powinna być czysta. Opryskałem również teren wokół ambony. Robię to od lat i dzięki temu, przy jednoczesnej, corocznej konserwacji ambony, jej konstrukcja nie jest narażona na procesy gnilne, przyspieszane poprzez utrzymującą się wilgotność otoczenia ambony.
W pobliżu starej, wysłużonej lizawki korytowej, kompletnie rozbitej przez dziki umieściłem tymczasowo nową, którą zamontuję na odpowiednio wysokim słupie przy okazji następnego wyjazdu. Pod starym korytem zwierzyna wylizała słoną glinę i utworzyła dość głęboki dół, który będzie przez jakiś czas dostarczał jej niezbędnych mikroelementów, potrzebnych do normalnego funkcjonowania. Jedenaście kilo soli w tej małej skrzynce na jakiś czas zaspokoi potrzeby zwierzyny.
Przed północą rozpoczęła się ponadgodzinna ulewa i, nawet gdybym chciał znaleźć kwiat paproci, byłoby to niemożliwe, bo ulewa skutecznie zgasiłaby jego blask. Zresztą, w tym wieku ma się zupełnie inne marzenia i potrzeby.
Tym razem dojazd do ambony, ze względu na rozmokłą, błotnistą drogę był niemożliwy i trzeba było cały, 35-kilogramowy ładunek sprzętu i materiałów przenieść na własnym grzbiecie na ponad półkilometrową odległość. Powróciłem do domu w godzinach przedpołudniowych nie mając kontaktu ze zwierzyną, mokry do pasa po przejściu do samochodu poprzez wysokie, mokre trawy i krzewinki malin i jeżyniaki, ale zadowolony, że udało się wykonać to, co zostało zaplanowane.